มีลูกศิษย์คนหนึ่ง มักจะคอยถามพระอาจารย์ด้วยคำถามเดิมๆ ทุกวัน“อาจารย์ครับ อะไรคือคุณค่าของชีวิตที่แท้จริงครับ?” วันหนึ่งพระอาจารย์นำก้อนหินก้อนหนึ่งแล้วพูดกับศิษย์ว่า “เจ้าจงนำก้อนหินก้อนนี้ไปขายที่ตลาด แต่ไม่ต้องขายจริงๆ หรอกนะ
เพียงแต่ ให้คนตีราคาก็พอ แล้วคอยดูว่า แต่ละคนจะตีราคาก้อนหินก้อนนี้สักเท่าไร?”ลูกศิษย์นั้นจึงนำก้อนหินไปขายที่ตลาด บางคนก็บอกว่าก้อนหินก้อนนี้ใหญ่ดีสวยดีให้ราคาสองบาทบางคนก็บอกว่าก้อนหินก้อนนี้มาทำเป็นลูกตุ้มชั่งน้ำหนักได้
ก็ตีราคาให้สิบบาทที่สุดแต่ละคนก็ตีราคาไปต่างๆ นานา แต่ราคาที่ให้สูงสุดคือสิบบาทลูกศิษย์รู้สึกดีใจ กลับไปบอกอาจารย์ว่า “ก้อนหินที่ไม่มีประโยชน์อะไรนี้ยังขายได้ถึงสิบบาท น่าจะขายออกไปจริงๆ”อาจารย์พูดขึ้นว่า
“อย่าเพิ่งรีบขายก่อน ลองพาไปขายในตลาดทองคำดู แต่ก็อย่าขายออกไปจริงๆ”ลูกศิษย์จึงนำก้อนหินก้อนนั้น ไปขายในตลาดทองคำ เริ่มต้นมีคนตีราคาให้หนึ่งพันบาทคนที่สองตีราคาให้หนึ่งหมื่นบาท สุดท้ายมีคนให้ถึงหนึ่งแสนบาทลูกศิษย์รู้สึกดีใจ
รีบกลับไปรายงานพระอาจารย์ถึงผลพลอยได้ที่นึกไม่ถึงพระอาจารย์กล่าวต่อไปอีกว่า“นำก้อนหินนี้ไปตีราคาที่ตลาดเพชร”ลูกศิษย์จึงนำไปที่ตลาดค้าเพชรคนแรกให้ราคาหนึ่งแสน สองแสนสามแสน ไปเรื่อยๆ เมื่อพ่อค้าเห็นไม่ยอมขายสักที
จึงให้เขาตีราคาเองแต่ลูกศิษย์นั้นกล่าวว่า “พระอาจารย์ไม่ให้ขาย”จึงนำก้อนหินนั้นกลับไปพูดกับพระอาจารย์ว่า “ก้อนหินก้อนนี้คนให้ราคาถึงเรือนแสนแล้ว”
“ใช่แล้ว ตอนนี้อาจารย์ไม่อาจสอนเจ้าถึงเรื่องคุณค่าของชีวิตเพราะเพราะเจ้ามองชีวิตของเจ้าเหมือนกับการตีราคาของตลาด คุณค่าของชีวิตคนเรา
ควรจะอยู่ในจิตใจของตนเอง ต้องมีสายตาของนักค้าเพชรที่เก่งที่สุดเสียก่อนจึงจะมองเห็นคุณค่าที่แท้จริงของชีวิตคนเรา” คุณค่าของคนเรา ไม่ได้อยู่ที่ราคาที่อยู่ข้างนอก
แต่อยู่ที่เราให้ราคาของตัวเองราคาของเราทุกคนเป็นสิ่งที่ไม่มีสิ่งใดเปรียบเทียบยอมรับตัวเอง ฝึกฝนตัวเองให้ช่องว่างกับตัวเองได้เติบโต พวกเราก็จะกลายเป็น
“สิ่งที่มีค่าจนประเมินไม่ได้”อุปสรรคทุกอย่างที่เกิดขึ้น ความ ป ว ด ร้ า ว ที่เกิดขึ้นทุกครั้งความทุกข์ที่โหมกระหน่ำ ก็มีความหมายอยู่ในตัวของมัน
ที่มา : ruantham.blogspot
