เมื่อหมดวาสนาต่อกัน ใกล้แค่ไหนก็ไม่เจออยู่ดี
คนเรา พบกัน เพราะ …วาสนา…
จากกั น เพราะ …โชคชะตา…
กลับม า เพราะ …พรหมลิขิต…
คนเรา ถ้าไร้วาสนาต่อกัน… ต่อให้เดินเจอกันทุกวัน ก็สวนกันอยู่ดี
ถ้ามีวาสนาต่อกัน… ต่อให้โลกกว้างเท่าไร ก็เดินมา รู้จักกันอยู่ดี
อย่า.. ยึดติด กับใจคนซึ่งเป็นสิ่งไม่แน่นอน
อย่า.. อ้อนวอนขอสิ่งใด มากไปกว่าการกระทำ
อย่า.. ปล่อยชีวิต อันมีค่าเป็นไปตามยถากรรม
ไม่ขอให้มีความรักตลอดไป เพราะ มันเป็นไปไม่ได้
แต่เมื่อพบเจอ ความรัก ก็ขอให้รักแบบมีสติ
ไม่เร่งร้อน ไปกับความรักที่เจอ ขอให้ใช้เวลาเรียนรู้
ทุกคน ต้องประสบพบเจอความผิดหวัง เพราะ มันคือสัจธรรม
ได้มา.. ไม่ยึดติ ด เสียไป.. ไม่เศร้าโศก
ทุกอย่ างในโล ก เป็นของชั่วคราว..
ทำบุญ กับพระทุกแห่งหน ต้องไม่ลืม..พระที่บ้าน
“พ่อแม่” เรานี่แหละ อย่ามอ งข้ามไป…
ชีวิต…ในสังสารวัฏ มีแต่ “บุญ” กับ “บาป” เท่านั้น
ถ้าสั่งสมบุญ… ชีวิตก็ รุ่งเรือง..
ถ้าสั่งสมบาป… ชีวิตก็ ร่วงโรย..
รูปงาม ไม่นาน ก็ เหี่ยวย่น..
ทรัพย์สมบัติ ไม่นาน ก็ เสื่อมลาย..
บุญสมบัติจะ คงอยู่… ตลอดไป
จงอย่าคอย “โชคชะตา” เพราะ มัน “ไม่มีขา”
จงรีบทำสิ่งดีๆ กับคนที่เรารัก ก่อนไม่มีโอกาสได้ทำ
จงทำให้ คนที่เรารักมีความสุข ก่อนที่จะไม่มีเวลา
โลกมนุษย์ ไม่ได้วุ่นวาย… ใจเราต่างหากที่วุ่นวาย
“ทุกข์” มีไว้ให้ “เห็น” ไม่มี ไว้ให้ “เป็น”
ขอบคุณที่มา : ธรรมะสุขใจ
